CEL:
- przekonanie uczniów o ich niepowtarzalnej wartości,
- uwrażliwienie ich na fakt, że każdy z nich ma do tego prawo, aby czuć się wartościowym człowiekiem,
- wskazanie związku między poczuciem swojej wartości, a spełnionym, wartościowym życiem.
MATERIAŁY:
- kolorowe koperty (tyle, ilu uczniów w klasie),
- małe karteczki (tyle, ilu uczniów w klasie),
- kartki A5 – z rozpoczętymi zdaniami, patrz. pkt. 4. (tyle, ilu uczniów w klasie),
- laptop i rzutnik,
- muzyka: Say Something – Pentatonix, All Of Me – John Legend & Lindsey Stirling
- kartki A4 i długopisy (tyle, ilu uczniów w klasie),
- 10 małych karteczek w pięciu różnych kolorach,
- szaliki lub chustki – mogą się przydać do zadania pt. „Bramki” (ilość taka, ilu uczniów w klasie minus dziesięciu),
- kuferek, plik małych karteczek,
PRZEBIEG ZAJĘĆ:
Część pierwsza
1. Wychowawca przygotowuje salę przed lekcją. Każdemu uczniowi kładzie na jego ławce kolorową kopertę z napisem DOBRE MYŚLI O MNIE, która ma w środku małą karteczkę, a na niej jest wpisane jednym zdaniem, za co wychowawca ceni go najbardziej, np. Masz niesamowitą zdolność zjednywania sobie ludzi.
2. Nauczyciel włącza muzykę: Say Something – Pentatonix.
3. Gdy uczniowie wejdą do sali, prosi, aby każdy z nich otworzył swoją kopertę i odczytał sobie to, co jest napisane na małej karteczce. Następnie, aby uzupełnili zdania z drugiej kartki, która była w kopercie:
Lubię swoje…
Lubię w sobie to, że…
Lubię swoje zdolności…
Lubię fakt, że jestem…
Lubię to, że mam…
Lubię sposób, w jaki ja …
4. Kiedy uczniowie skończą zadanie, prowadzący wyłącza muzykę. Pyta, czy zadanie sprawiło im jakąś trudność. Jeśli tak, dlaczego.
5. Nauczyciel pyta podopiecznych, jaki problem będzie dzisiaj omawiany.
Temat: Poczuj swoją wartość.
6. Kilku uczniów krótko odpowiada na pytanie, dlaczego ten temat jest ważny. Prawdopodobne odpowiedzi: Aby inni nami nie pomiatali, abyśmy czuli się dobrze sami ze sobą, abyśmy wiedzieli, w czym jesteśmy dobrzy…
7. Wychowawca informuje uczniów, że dzisiaj wykonamy kilka ćwiczeń, które ukażą nam jeszcze więcej argumentów za tym, jak ważne jest poczucie własnej wartości dla każdego człowieka.
Część druga
1. Bramki
a. Nauczyciel wybiera 10. uczniów, którzy wychodzą na środek sali. Stają w rzędzie, tyłem do nauczyciela. Ręce trzymają z tyłu. Wychowawca każdemu wkłada do dłoni kolorową karteczkę (dany kolor powtarza się tylko dwa razy). W ten sposób zostają podzieleni w pary.
b. Wyłonieni uczniowie tworzą pięć „bramek” w różnych miejscach sali. „Bramki” mogą mieć różne rozmiary i kształty.
c. Pozostali uczniowie to wędrowcy, którzy przechadzają się po sali z zamkniętymi oczami.
d. Każda „bramka” wymyśla swój kod trzech sygnałów dźwiękowych, który demonstruje na początku zabawy: sygnał przywoławczy (np. tu jesteśmy), sygnał ostrzegawczy (np. uważaj, przeszkoda), sygnał zwycięski (np. udało się, przeszedłeś przez bramkę).
e. Zadaniem wędrowców poruszających się z zamkniętymi oczami (w tym momencie można wykorzystać szaliki i chustki) jest pomyślne przejście przez poszczególne „bramki”.
f. Gdy ćwiczenie zostaje zakończone, nauczyciel pyta uczniów, jak się czuli, gdy wykonali zadanie.
Wniosek: W momencie, gdy przejdziemy własną strefę komfortu, jesteśmy z siebie dumni i wzrasta nasze poczucie własnej wartości.
2. Jakie czynniki budują poczucie naszej wartości?
a. Nauczyciel stawia na środku sali krzesło, a na nim kuferek. Rozdaje uczniom po kilka małych karteczek.
b. Prosi uczniów, aby każdy z nich zastanowił się, co buduje nasze poczucie własnej wartości. Następnie niech każdy zapisze wszystkie możliwe według niego czynniki – jeden czynnik na jednej kartce, a następnie włoży je do kuferka.
c. Gdy uczniowie wykonują zadanie, wychowawca włącza muzykę:
All Of Me – John Legend & Lindsey Stirling.
d. Wychowawca głośno odczytuje wszystkie zapiski, mówiąc, że te czynniki, które uczniowie podali to diamenty, których powinniśmy pilnować jak skarbu. One są naszym kapitałem.
e. Nauczyciel włącza krótką wypowiedź Kamili Rowińskiej i prosi uczniów, aby zapisali na kartkach te czynniki, których do tej pory nie ujęli, a są ważne z punktu widzenia budowania wiary w siebie.
f. Uczniowie odczytują swoje wnioski z filmu, a następnie wkładają je do kuferka.
g. Nauczyciel stawia kuferek w widocznym miejscu w sali, mówiąc, żeby w momencie zwątpienia w swoje możliwości, w swoją wartość, patrzyli na niego i przypominali sobie tę lekcję.
3. Przekodowanie nieprzydatnych informacji w afirmacje.
a. Nauczyciel prosi uczniów, aby wymienili kilka stereotypowych informacji, które padają w sytuacji oceny innych ludzi. Przykładowo: blondynki są głupie, dzisiejsza młodzież jest niekulturalna, rudy jest fałszywy, …
b. Wychowawca podkreśla, że to są tak zwane nieprzydatne informacje, które nas tylko ograniczają. Ale jest na nie sposób. Można je przekształcić w afirmacje. Podaje przykład.
c. Zasada: Najpierw praca, potem zabawa.
Afirmacja: Zachowanie równowagi miedzy pracą i zabawą działa na moją korzyść.
d. Nauczyciel prosi, aby żeńska część klasy przekształciła następującą zasadę:
Zasada: Kobiety nie powinny okazywać gniewu.
Afirmacja: To bardzo ważne, aby kobiety w dojrzały sposób potrafiły okazywać gniew.
A męska, tę zasadę:
Zasada: Chłopcy nie powinni płakać ani mówić o swoich uczuciach.
Afirmacja: Dojrzali mężczyźni potrafią płakać i mówić o swoich uczuciach, kiedy jest im to potrzebne.
e. Z pewnością zadanie wywoła dyskusję na temat stereotypów i błędnych przekonań. Warto ją podtrzymać, aby ukazać jak błędne i toksyczne są takie informacje.
f. Doskonałym podsumowaniem tego zadania będzie następujący film.
Część trzecia
1. Nauczyciel prosi uczniów, aby podsumowali zajęcia. Niech powiedzą, co dla nich było ważne, czego się dowiedzieli o sobie.
2. Wychowawca pyta swoich podopiecznych, jaki związek ma poczucie własnej wartości ze spełnionym, wartościowym życiem.
I tutaj może dokonać podsumowania lekcji na dwa sposoby.
a. Włączyć film Lekcja życia.
Następnie podkreślić, że: słoik, to może być nasza dusza, a piłeczki symbolizują poczucie własnej wartości, które zajmuje najwięcej miejsca albo stanowi największą pustkę.
b. Wykonać podobny pokaz do tego, który został zaprezentowany na filmie.
3. Wychowawca przykleja każdemu uczniowi na plecy kartkę formatu A4, a następnie tłumaczy, na czym będzie polegało ostatnie zadanie. Każdy wpisuje każdemu jedną pozytywną informację na jego temat. Wpisuje tylko to, za co ceni dana osobę. Nie wolno sobie pozwalać na jakiekolwiek krytyczne uwagi.
4. Uczniowie chodzą po sali i wpisują sobie pozytywny feedback 
5. Gdy zadanie zostanie wykonane, wychowawca prosi uczniów, aby schowali sobie te kartki do koperty, którą otrzymali na początku zajęć i zaglądali do niej zawsze wtedy, kiedy zaczynają mieć wątpliwości, czy są wartościowymi ludźmi.
Co myślisz na temat tej lekcji? Skorzystasz z któregoś pomysłu? A może już ją przeprowadziłeś i chciałbyś się podzielić swoimi wnioskami?
Jeśli według Ciebie ten scenariusz jest wartościowy, proszę, poślij go dalej. To dla mnie bardzo ważne.
ŹRÓDŁA:
Maria Schejbal, Droga. Rozwijanie umiejętności społecznych poprzez teatr i dramę, Bielskie Stowarzyszenie Artystyczne Teatr Grodzki, Bielsko-Biała 2013.
Sharon Wegscheide – Cruse, Poczucie własnej wartości. Jak pokochać siebie, przeł. Aldona Możdźyńska, Sopot 2016, GWP.