Kiedy opowiadam swoim uczniom o epokach literackich, staram się podać im najsmaczniejsze kąski z tamtych czasów. I za każdym razem zastanawiam się wtedy, czego inni o naszych czasach będą się uczyć… Jak będzie nazywała się nasza epoka…
Gdy w moje ręce trafiło „Sześć pięter luksusu” Cezarego Łazarewicza, pomyślałam, że takie gdybanie, to jest w sumie fajny pomysł na lekcję 
Jak ja ją widzę?
1. W dniu, kiedy chcesz przeprowadzić takie zajęcia w swojej szkole, z samego rana powieś w różnych miejscach korytarza plakat, który zainspiruje Twoich uczniów do myślenia na ten temat.
2. Salę udekoruj tak, aby wrażenie przeniesienia się do dawnych czasów wisiało w powietrzu Zaciemnij okna, zapal świeczki, włącz muzykę, a zajęcia rozpocznij od razu od czytania następującego fragmentu książki:
Czwartek. 4 września 1913. Warszawa żyje wczorajszą strzelaniną w zakładzie fryzjerskim przy ulicy Złotej 16, gdzie Roman Pisarski próbował zastrzelić własną żonę. Dziennikarze zdobyli i opublikowali ich wspólne zdjęcie, na którym wyglądają na zakochanych. On (czarny surdut i biała koszula) trzyma rękę na jej ramieniu, a ona (ciemna suknia i ciasno upięte włosy) uśmiecha się do obiektywu. Gazety piszą, że fryzjer był porywczy i niezwykle zazdrosny o dużo młodszą żonę. Nawet wywiercił dziurę w ścianie, by ją obserwować, gdy siedzi za kasą w sąsiednim pokoju. Tego feralnego dnia widział, jak klient namiętnie całuje ją w rękę, być może na pożegnanie. Nie czekał na wyjaśnienia. Wpakował w nią trzy kule.
3. Wyłącz muzykę, włącz poniższe zdjęcia jako krótki pokaz slajdów i czytaj dalej.
O tym wszystkim dowiedzieliby się ludzie, którzy odnaleźliby metalową puszkę wmurowaną późnym popołudniem 4 września 1913 roku w fundamenty nowo budowanego budynku przy ulicy Brackiej 25 w Warszawie. Po zdjęciu wieczka wyciągnęliby stare numery „Kuriera Ilustrowanego”, „Gazety Warszawskiej”, „Kuriera Polskiego” i poczuli atmosferę dużego miasta na zachodnich rubieżach Cesarstwa Rosyjskiego.
Znaleźliby też kilka monet – rubli i kopiejek – które nosili przy sobie poddani Jego Cesarskiej Mości Mikołaja II.
Być może odczytaliby też list kierowany do przyszłych pokoleń: „Tym, którzy pismo niniejsze kiedyś oglądać będą, wiadomym czynimy, że do dnia dzisiejszego budowa pięciopiętrowego gmachu z żelbetonu i cegły znacznie posuniętą została, tak że szkielet żelazobetonowy częściowo na drugim piętrze jest już wykonany. Staraniem wznoszących tę budowę jest, aby gmach ten pod względem zewnętrznej okazałości na długie lata był ozdobą Warszawy, a we wszystkich swoich wewnętrznych urządzeniach odpowiadał ostatnim wymaganiom handlu, co pozwoli na znaczne rozszerzenie interesu ku wygodzie i bezpieczeństwu tak kupującej publiczności, jak i pracowników firmy.”
Najważniejszym przedmiotem w puszce jest bowiem akt założycielski Towarzystwa Akcyjnego Bracia Jabłkowscy, którego celem jest handel towarowy i przemysł konfekcyjny.
Ci, co wmurowali puszkę, nie mieli wątpliwości, że wzięli udział w historycznym wydarzeniu, o którym przyszłe pokolenia będą chciały się dowiedzieć czegoś więcej.
Ale puszka do stu lat czeka na swego odkrywcę.*
4. Wyświetl plakat przygotowany w Canvie. Ten sam, który rozwiesiłeś na szkolnym korytarzu i poproś swoich uczniów, aby na kartkach napisali coś, co chcieliby przekazać innym pokoleniom o czasach, w których żyją. Mogą się posłużyć formą kartki z pamiętnika.
5. Gdy już uczniowie skończą pisać, poproś, aby odczytali swoje prace, a następnie wrzucili je do metalowej puszki.
6. A teraz czas na spacer Idźcie wspólnie zakopać puszkę i umówcie się na jej odkopanie np. za 10 lat, kiedy zorganizujecie sobie klasowe spotkanie po latach 
Jeśli spodobał Ci się ten pomysł, poślij go dalej. A może narodziła się w Twojej głowie zupełnie nowa wizja lekcji? Koniecznie podziel się nią w komentarzu
* Cezary Łazarewicz, Sześć pięter luksusu. Przerwana historia Domu Braci Jabłkowskich, Wydawnictwo Znak, Kraków 2013, s. 19, 20.