Kasiu, zobacz, co ostatnio kupiłam! – krzyknęła siostra z biblioteczki. O nie! – pomyślałam. Nie zacznę szóstej książki! Na pewno jej nie przeczytam. Oczywiście uległam i to była najlepsza decyzja tamtego dnia!
Czasami czytamy opasłe tomiszcza znanych mądrych głów i… nic. Nic się w nas nie zmienia, my niczego nie zmieniamy i generalnie nicolandia pospolita…
Ale czasami trafiamy na jakąś niepozorną, cieniutką książeczkę, autora, o którym nigdy wcześniej nie słyszeliśmy i… błysk, przełom, zmienia się wszystko! Taką właśnie przygodę przeżyłam z Maxem Lucado.
30 stron, z czego połowa to ilustracje (a dodam, że piękne, niebanalne i co dla mnie ważne, nie disnejowskie), dedykowanych dzieciom, choć dorośli przeżywają podczas lektury gruntowniejszą terapię niż milusińscy.
Wstrząsająca i kojąca prawda, do bólu obnażona, a jednocześnie niosąca nadzieję.
Genialna metafora etykietowania, które deformuje rzeczywistość. I tu nie chodzi tylko o złe łatki, ale też te pozornie dobre.
Uwaga!!! Każdy czytający musi wiedzieć, że po lekturze tej książki już nigdy nie spojrzy tak samo na ocenianie, ani na system kar i nagród!
Słowa Lucado są jak szczepionka, która już nigdy nie wydostaje się z krwioobiegu. Gdy poznasz historię małych drewnianych ludzików, za każdym razem, kiedy będziesz chciał pójść na łatwiznę i powiedzieć, wyczekiwane przez wszystkich słowa, dające ułudę, że wszystko jest ok., „Zdolny, ale leń”, poczujesz ukłucie w sercu.
Codziennie Łemiki robiły to samo – przyklejały naklejki. Każdy Łemik miał dwa pudełka naklejek – jedno ze złotymi gwiazdkami i drugie z szarymi kropkami. Małe ludziki spacerowały ulicami wioski i przyklejały sobie wzajemnie gwiazdki lub kropki.
Łemiki z gładkiego drewna i pomalowane ładną farbą dostawały zawsze gwiazdki. Szare kropki przyklejano Łemikom z szorstkiego drewna i z odpadającą farbą.
Gwiazdki przyklejano również Łemikom, które miały jakiś talent. Niektóre potrafiły podnosić duże patyki wysoko nad głowę lub przeskakiwać przez wysokie pudła. Inne znały mądre słowa lub umiały zaśpiewać ładną piosenkę. Wszyscy przyklejali im gwiazdki.*
Ani kropki, ani gwiazdki! Trudna prawda, ale jeśli chcemy wydobyć z naszych dzieci i naszych uczniów ich prawdziwy potencjał, trzeba się z nią zmierzyć.
Ja czytam mojej Oliwce tę opowieść bardzo często, aby, gdy tylko będzie tego potrzebowała, odnalazła w sobie słowa: Naklejki przyklejają się do Ciebie tylko wtedy, jeżeli są dla Ciebie ważne.
* Cytat pochodzi z recenzowanej książki.