Jak podziękować tym, których obecność traktujemy jako coś oczywistego? Jak podziękować tym, dla których jesteśmy całym światem? Proponuję podarować im kilka refleksyjnych perełek, które będą mogli przywołać w pamięci, gdy poczują się zapomniani.
Imprezy na Dzień Babci i Dziadka zazwyczaj są przygotowywane całą szkołą, każda klasa ma jakieś krótkie wejście, dlatego właśnie taką 10. minutową metaforę przygotowałam dla Ciebie. W tonie refleksyjnym, bo taki lubię najbardziej.
1. Na scenie widnieją napisy: WCZORAJ DZIŚ JUTRO
Zaczyna grać muzyka.
Po pierwszych taktach zza kotary wychodzi jedna baletnica i mówi:
Kiedy wymawiam słowo Przyszłość,
pierwsza sylaba odchodzi już do przeszłości.
Zaczyna tańczyć. Wtedy zza kotary wychodzi druga baletnica i mówi:
Kiedy wymawiam słowo Cisza, niszczy ją.
Zaczyna tańczyć. Wtedy zza kotary wychodzi trzecia baletnica i mówi:
Kiedy wymawiam słowo Nic,
stwarzam coś, co nie mieści się w żadnym niebycie.
Pochodzą razem do publiczności i wydmuchują w jej stronę brokat, który miały ukryty w dłoniach. Kłaniają się i wybiegają ze sceny.
2. Zaczyna rozbrzmiewać MUZYKA, na rzutniku mogą wyświetlać się zdjęcia uczniów z ich dziadkami.
Wchodzą konferansjerzy.
Prowadzący nr 1 – Przy Was, jak przy nikim innym, przeszłość łączy się z teraźniejszością i zaczyna malować nową przyszłość.
Prowadzący nr 2 – Cisza jest do zniesienia, a nawet można ją pokochać, bo układa wszystko w głowie i w sercu.
Prowadzący nr 1 – Drobnostki, które normalnie mamy za nic, cieszą i stają się bezcenne.
3. Rozbrzmiewa MUZYKA, na rzutniku można wyświetlić zdjęcie.
Na scenę wchodzi uczennica ubrana na czarno i niesie ze sobą stary album. Przegląda go. Siada z nim na podłodze. Widać, że ma jakiś problem, szamocze się z nim. Odkłada album. Przechodzi dalej.
Siada na fotelu bujanym. Wtula się w koc, który na nim leżał. Jest bardzo zamyślona, spogląda w dal, jakby już powoli odnajdywała drogę do celu albo jakąś ważną odpowiedź. Wstaje i idzie dalej.
Na ziemi leży szalik robiony na drutach. Bierze go w ręce uśmiecha się, przytula się do niego, zaczyna z nim tańczyć. Zakłada go na siebie i schodzi ze sceny.
4. Prowadzący nr 1 – Babciu i dziadku, dziękujemy Wam, że jesteście naszą oazą, w której możemy odnaleźć spokój.
Prowadzący nr 2 – Za to, że z perspektywy Waszego fotela, Waszego ganku, cały świat nabiera właściwych rozmiarów, każdy problem i każde szczęście jest tak wielkie lub tak małe, jak być powinno.
Prowadzący nr 1 – Za Wasze mądre spojrzenie, za miłość w oczach, za spracowane dłonie, w które możemy się wtulić bez względu na porę dnia i nocy.
Prowadzący nr 2 – Za Wasze wspomnienia, które są dla nas źródłem mądrości. Za to, że chociaż pozornie nie jesteście „na czasie”, każde Wasze słowo pada wtedy, kiedy powinno.
Prowadzący nr 1 – Za Waszą przeszłość, ponieważ dzięki Waszemu doświadczeniu, tworzymy lepszą teraźniejszość i jeszcze jaśniejszą przyszłość.
5. Wszyscy uczniowie wychodzą na scenę wręczają dziadkom ramki ze zdjęciem, na którym każdy z nich napisał jedną lekcję, której od Nich się nauczył.
Przykładowo: Babciu, dzięki Tobie wiem, że niczego na siłę nie przyspieszę, że wszystko ma swój czas. Dziadku, dzięki Tobie wiem, że systematyczną pracą jestem w stanie osiągnąć bardzo wiele.
Proponuję w tle włączyć taki teledysk:
Jeszcze częstsze i jeszcze bliższe obcowanie ze sztuką jest jednym z moich celów na rok 2023. To mi przynosi ukojenie i w tym widzę potencjał. Piękno działa kojąco na nauczycielskie serce, buduje dobrostan.
Jak jeszcze możemy sobie pomóc? O tym porozmawiam na livie z Martą Młyńską, już wkrótce.
Zapisz sobie w kalendarzu i bądź z nami na żywo, na Instagramie.
