- Na dużym rzutniku zostaje wyświetlony teledysk. Muzyka płynie głośno. Wszyscy uczestnicy spektaklu już siedzą na widowni.
Zza kotary z dwóch stron tanecznym krokiem wybiegają dwie baletnice. Jedna czarna, druga biała. Każda trzyma w dłoniach po dwie szerokie wstążki – odpowiednie do jej koloru. W rytm muzyki tańczą na scenie, zarysowując wstążkami w powietrzu różne kształty. Przebiegają z jednej strony sceny na drugą, gdy są na środku, ich wstążki pięknie się mieszają kolorami.
2. Pod koniec muzyki baletnice układają duży krąg ze wstążek, kłaniają się i uciekają za kotarę (każda po przeciwnej stronie niż przy wyjściu na scenę). Gdy baletnice znikają, jest zmiana muzyki (płynie jako podkład cały czas, aż do kolejnej zmiany) i od razu wychodzą prowadzący i stają w kręgu.
Prowadzący 1 – Witamy Was serdecznie w roku szkolnym 2021/2022, w miejscu, które pomaga nam się rozwijać, w dniu, kiedy możemy wspólnie świętować Dzień Komisji Edukacji Narodowej.
Prowadzący 2 – Tutaj każdy swe odnajdzie miejsce, tutaj każdy swą zbuduje przestrzeń. Gdy te słowa są wypowiadane, niech zostaną równocześnie wyświetlane na rzutniku – każde po kolei, aż w końcu pojawi się całe zdanie.
Prowadzący schodzą ze sceny. Muzyka wciąż płynie. Wychodzi recytator.
3. Uczeń, ubrany na czarno, bosy, staje na środku, w dłoni trzyma kartkę z opalonymi brzegami, patrzy przed siebie i mówi:
W życiu to takie proste:
przyszedł człowiek, rękę uścisnął, podziękował,
ale w poezji trudniej,
poezja to trudne słowa.
Uścisk dłoni to jedna chwila,
gest paru sekund,
ale poezja ma być jak drzewo, co się schyla
nad nurtem naszego wieku;
i ptaki mają być na tym drzewie,
i promieni słonecznych wiele.
Recytator siada na podłodze, z boku sceny, a inni uczniowie wnoszą drzewo. Może być prowizoryczne, wykorzystane tylko w tym spektaklu, a może zostać w Waszej szkole na dłużej. Docelowo to będzie drzewo wdzięczności. Najpierw drzewo będzie stało z boku, tuż nad recytatorem.
Po drugiej stornie sceny zostanie wniesiona ławka.
4. W tle zostaje włączony biały szum, dźwięki ulicy. Na ławkę siada uczeń, narrator. Razem z recytatorem siedzącym pod drzewem, czytają na zmianę opowiadanie.
Uczeń 1: Pewien urzędnik wymknął się z pracy, aby odwiedzić matkę w szpitalu. Gdy z niego wyszedł, udał się na znajdujący się naprzeciwko przystanek autobusowy. Nie chciał wydawać pieniędzy na taksówkę, a nie spieszyło mu się, bo tego ranka szefowej nie było w pracy.
Uczeń 2: Na przystanku stał ojciec z mniej więcej dwunastoletnim synem. Kiedy autobus podjechał, pasażerowie zajęli ostatnie wolne siedzenia, a urzędnikowi przypadło miejsce tuż za nimi.
Uczeń 1: Gdy tylko ruszyli, chłopiec przykleił nos do szyby i zaczął wołać:
– Patrz, tato! Przed domem stoją dwa drzewa…
Uczeń 2: Zadowolony ojciec spojrzał tam, gdzie wskazywał jego syn, a chłopiec powiedział:
– I pies! Ta gruba pani wyprowadza swojego psa!
Uczeń 1: Urzędnik, zdziwiony, że chłopiec zachowuje się jak kilkulatek, zaczął przysłuchiwać się rozmowie ojca i syna.
Uczeń 2: – Popatrz, tato, jak te chmury przesuwają się po niebie…
A jakie są duże!
Uczeń 1: – Tak, synku, a jedna z nich wygląda jak wieloryb – odpowiedział wyraźnie szczęśliwy mężczyzna.
Uczeń 2: – A naprzeciwko jest budynek, co ma chyba z dziesięć pięter! – wykrzyknął chłopiec, a następnie wstał z siedzenia i pobiegł naprzód autobusu. Przystanął obok kierowcy i zaczął podziwiać brzydki betonowy blok.
Uczeń 1: Wtedy urzędnik postanowił porozmawiać z ojcem chłopca:
– Przepraszam, że się wtrącam w nie swoje sprawy, ale pański syn zachowuje się, jakby był dużo młodszy. Nie myślał Pan o tym, żeby zabrać go do specjalisty?
Zmiana muzyki w tle:
Uczeń 2: Ojciec uśmiechnął się i odpowiedział uprzejmie:
– Właśnie byliśmy u specjalisty… i to najlepszego! Mój syn urodził się niewidomy i przeszedł właśnie przeszczep rogówki. Dzisiaj po raz pierwszy zobaczył świat, o którym już tyle słyszał.
5. Wciąż płynie ta sama muzyka, tylko znacznie głośniej. Narratorzy schodzą ze sceny, a pojawiają się baletnice. Tańczą, znowu ze wstążkami. W tym czasie inni uczniowie przenoszą drzewo na środek sceny. Baletnice tańczą też wokół niego.
6. Na scenie pojawia się uczeń w kapeluszu – meloniku. Ubrany na galowo – spodnie, koszula, kamizelka, ale jest boso. Podchodzi do widowni, z delikatnym uśmiechem „omiata wszystkich wzrokiem”, muzyka gaśnie i po chwili ciszy mówi:
Nie czekaj z wdzięcznością na nic wielkiego
Bądź wdzięczny, a wszystko stanie się wielkie
Gdy przestałem czekać na coś ważnego
To nagle wszystko stało się ważne
I nagle wszystko stało się ważne.
Podnosi melonik, kłania się z wielkim uśmiechem, ręce unosi wysoko do góry i w tym samym momencie, włącza się teledysk (od 2:40 na rzutniku – muzyka i film), a on schodzi powoli ze sceny.
7. Zmiana muzyki:
Prowadzący 1: Tutaj każdy swe odnajdzie miejsce, tutaj każdy swą zbuduje przestrzeń.
Prowadzący 2: Tutaj nie oceniamy, a doceniamy. Niech to drzewo wdzięczności rośnie w naszej szkole z dnia na dzień!
Uczniowie z widowni podchodzą do drzewa, ze sobą każdy ma jedną zalaminowaną karteczkę z tekstem, który odczytuje, a potem ją wiesza na drzewie. Następnie ustawia się na scenie w taki sposób, aby wszyscy wspólnie stworzyli wielki krąg wokół drzewa. Muzyka wciąż płynie w tle.
Teksty o wdzięczności – do wyboru:
- Chwila wdzięczności zmienia całe twoje podejście do życia.
- Wdzięczność jest tym najważniejszym składnikiem życia pełnego zadowolenia i sukcesów.
- Może nie jesteś teraz tam, gdzie pragniesz być. Ale możesz spojrzeć w przeszłość i być wdzięcznym za to, że nie jesteś tam, gdzie byłeś kiedyś.
- Jeśli nie będziesz oczekiwać wdzięczności, nie będziesz przeżywać rozczarowań. Wdzięczność wyrasta w szlachetnym sercu. Trzeba się jej nauczyć.
- Bądź wdzięczny za trudne chwile. One pozwalają ci się rozwijać. Bądź wdzięczny za swoje ograniczenia, ponieważ one dają ci szansę na poprawę. Bądź wdzięczny za każde nowe wyzwanie, ponieważ ono buduje twoją siłę i charakter. Bądź wdzięczny za swoje błędy. Przekazują Ci cenne lekcje.
- W twoim życiu zawsze będą ludzie, którzy traktują cię źle. Pamiętaj, by podziękować im za uczynienie cię silnym.
- Kiedy życie jest piękne, bądź wdzięczny i raduj się. Kiedy życie jest przykre, bądź wdzięczny i wzrastaj.
- Wdzięczność jest najpiękniejszym kwiatem, który wyrasta z duszy.
- Jeżeli wdzięczność jest jedyną modlitwą, jaką odmawiasz w ciągu swojego życia – to będzie w zupełności wystarczające.
- Okazanie wdzięczności jest najprostszą – oraz najpotężniejszą – rzeczą, jaką człowiek może zrobić dla drugiego człowieka.
- Jaką wdzięczność okażesz swoim rodzicom, takiej spodziewaj się od swoich dzieci.
- W codziennym życiu wyraźnie widać, że to nie szczęście czyni nas wdzięcznymi, lecz wdzięczność – szczęśliwymi.
- Wdzięczność i pokój serca idą z sobą w parze.
- Odczuwanie wdzięczności pozwala ci wzrastać i rozwijać się. Wdzięczność wnosi radość i uśmiech w twoje życie oraz życie tych, którzy są wokół ciebie.
- Wdzięczność jest jak magnes. Im bardziej wdzięczny jesteś, tym więcej masz rzeczy, za które możesz być wdzięczny.
- Najpiękniejszą formą szczęścia jest wdzięczność. Należy zarówno do jego przyczyn, jak i skutków.
8. Zmiana muzyki w tle.
Wszyscy uczniowie biorący udział w spektaklu wychodzą na scenę, dołączając do kręgu, łapią się za ręce. Prowadzący podchodzą blisko do widowni.
Prowadzący 1: Drodzy Nauczyciele, dziękujemy Wam, że możemy tutaj odnaleźć swoje miejsce.
Prowadzący 2: Wasza praca sięga o wiele dalej, niż jej namacalne rezultaty.
Uczniowie z kręgu wraz z prowadzącymi wręczają nauczycielom kwiaty.
Zachęcam Cię także do sprawdzenia mojej starej propozycji teatralnej na Dzień Nauczyciela.
A jeśli taki styl prowadzenia spektakli trafia do Twojego serca, polecam Ci ebook z dziesięcioma scenariuszami teatralnymi na różne szkolne uroczystości SZCZELINY SZTUKI.