Bez kategorii

„Zwyciężyć siebie, więcej niż narody” – zdanie to brzmi w  mojej głowie od dzieciństwa. Nie przeterminowało się. Z wygody dla odciążenia sumienia zwalamy winę na okoliczności, na demotywujące opinie, na błędne przekonania zaimplikowane nam prawie przy narodzinach. Nic z tego, bo ostatecznie sami sabotujemy swoje życie.

Bardzo dużo mówi się o tolerancji. Jeśli nie jest ona wyżywana tylko na poziomie wygodnictwa, też ją sobie cenię. Jednak zdecydowanie wolę wyższy poziom, mianowicie akceptację. Nie chcę tylko tolerować swoich uczniów, ale ich akceptować takimi, jakimi są. I tego też chcę ich nauczyć – akceptowania siebie. Jesteśmy jedynym człowiekiem, na którego obecność jesteśmy skazani do końca

Gdy zgasną światła, opadnie noworoczny blask, a świat przykryje szarość codzienności, wyzwaniem jest wytrwać w postanowieniu bycia lepszym.

Przekonania są jak cegły. Tworzą przestrzeń dla naszego życia. Taką, w której mamy szansę na oddech i rozpostarcie skrzydeł, albo taką, która zamyka nas w klaustrofobicznej klatce.

Nauczyciel to nie zawód, to stan umysłu. Przypadłość, która każde nowe doświadczenie „każe” przekuć na coś użytecznego w edukacji szkolnej. Gdy odwiedzam różne szkoły w Polsce podczas moich szkoleń, z radością przekonuję się, że nie tylko ja na nią cierpię .

„Możesz wszystko!” – krzyczy dzisiejszy świat sukcesu. Czy dosłownie tak jest? Czy nie robimy krzywdy swoim dzieciom i uczniom, gdy wmawiamy im, że czyniąc wszystko, o czym tylko pomyślą będą szczęśliwi?

Nauczycielem jesteś takim, jakim jesteś człowiekiem. Jeśli nie masz czasu dla siebie, jeśli sam o siebie nie zadbasz, nie nauczysz tego swoich uczniów. Jeśli Ty nie jesteś człowiekiem rezultatu, nie wymagaj skuteczności od swoich uczniów.