Przekonania są jak cegły. Tworzą przestrzeń dla naszego życia. Taką, w której mamy szansę na oddech i rozpostarcie skrzydeł, albo taką, która zamyka nas w klaustrofobicznej klatce.

Gdy zgasną światła, opadnie noworoczny blask, a świat przykryje szarość codzienności, wyzwaniem jest wytrwać w postanowieniu bycia lepszym.

Bardzo dużo mówi się o tolerancji. Jeśli nie jest ona wyżywana tylko na poziomie wygodnictwa, też ją sobie cenię. Jednak zdecydowanie wolę wyższy poziom, mianowicie akceptację. Nie chcę tylko tolerować swoich uczniów, ale ich akceptować takimi, jakimi są. I tego też chcę ich nauczyć – akceptowania siebie. Jesteśmy jedynym człowiekiem, na którego obecność jesteśmy skazani do końca

„Zwyciężyć siebie, więcej niż narody” – zdanie to brzmi w  mojej głowie od dzieciństwa. Nie przeterminowało się. Z wygody dla odciążenia sumienia zwalamy winę na okoliczności, na demotywujące opinie, na błędne przekonania zaimplikowane nam prawie przy narodzinach. Nic z tego, bo ostatecznie sami sabotujemy swoje życie.

Praca nauczyciela niesie ogromne ryzyko oddania jej całego serca. Tak, to nie tylko przywilej, oczekiwanie społeczne, ale ryzyko. Ryzyko dla samego nauczyciela.